देवदूत....!

कुलकर्णी नावाचं एक वृद्ध जोडपं आमच्या सोसायटी मध्ये आहे.. त्यांना मुल बाळ कुणीच नाही.. काही दिवसांपासून कुलकर्णी आजींना बरा वाटत नव्हतं.. त्या खूप थकलेल्या वाटत होत्या.. विचारलं तर आजकाल जेवणच जात नाही असा म्हणत होत्या.. हो नाई म्हणत एक दिवस डॉक्टर कडे गेल्या तर तपासणी मध्ये पोटात एक विचित्र असा मासाचा गोळा तयार झालं होता.. तो काढून टाकावा असे डॉक्टरनी सुचवले.. पण पुढची धावाधाव करायची तर घरात कुणीच हक्काचं नाही.. आजोबांचे वय ८० तर आजी ७५ च्या... आता करायचे काय हा यक्षप्रश्न त्यांच्यासमोर होता.. कुणाकडे मदत मागणार आणि इतका वेळ तरी आहे कुणाकडे??... आजीनी काही दिवस तसेच काढले.. पण दुखणं वाढत चाललेलं... अखेर जवळच राहणाऱ्या नलावडे यांनी त्यांना त्यांच्या मुलाकडे उपचार घेण्यास सांगितले. सुरवातीला नाव प्रतिथयश नसल्याने त्या थोड्या द्विधा मनस्थितीत होत्या पण पुढे त्यांनी तिथे उपचार घायचा निर्णय घेतला.. उपचार सुरु झाले.. शस्त्रक्रिया यशस्वी झाली.. पोटातील तो अनावश्यक भागही काढून टाकला पण हॉस्पिटल हे दुसरे घरच वाटावे इतकी अनपेक्षित आत्मीयता आणि आस्था तिथे अनुभवायला आली... कारण एकच होते डॉक्टरनि सर्वाना सांगितले होते कि उपचारासाठी आलेली माझी आई आहे..!! तेव्हा तिची सर्वांनी मनापासून काळजी घायची... उपचार सुरु झाल्यापासून डॉक्टर नियमितपणे यायचा. आजीच्या पाठीवरून प्रेमाने हाथ फिरून विचारायचा... आई, बरा वाटतंय ना?.. लवकर जायचं आपल्याला घरी...!! रुग्न्यालयात नर्स मोकळे पणाने चौकशी करत होत्या. वेळोवेळी होणार्या तपासण्या, चेक अप या वेळी त्यांना सारेच जण आपुलकीने वागवत होते.. पुण्यात अन्य कोणत्याही रुग्णालयात सहजासहजी येणार नाही असा अनुभव त्यांना तिथे येत होता .. अर्थातच उपचाराला प्रतिसाद देत आजी लवकर बर्या झाल्या.. डॉक्टर खरोखर मुलासारखा वागला.. बर्या झालेल्या आजीना घरी सोडायला आला.. पाया पडून आशीर्वाद घेतला आणि निरोप घेऊन गेला.. स्पर्धेच्या, धकाधकीच्या युगात, माणूस माणसाला आणि माणुसकीला पारखा होत असताना हे उदाहरण फारच वेगळे वाटते ना...!!! प्रत्येक वृधामध्ये आपले आई वडील दिसले तर त्यांचा जगणं आणि दुखणं किती सुखी होईल ना...!!!